Πουλί μ’ την πόρτα σ’ μ’ ασπαλίεις
Πουλί μ’ την πόρτα σ’ μ’ ασπαλίεις και τη συρτέ μη σύρεις
ας άγρια τα μεσάνυχτα ανάμνον το γεσίρ ισ’
Πουλί μ’ ισμάρ εντώκες με, με το δεξόν τ’ ομμάτι σ’
σιμά σα ξημερώματα κλώσκουμαι σο κρεβάτι σ’
Απές σ’ αχάντια έραξα ετσέρτσα το μαντήλι μ’
πουλόπο μ’ ας ντ’ εγνώρτσα σε έχασα και τ’ ακύλι μ’
Έκαψες με όπως καίουνταν τα ξύλα σο χονόν-ι
πασκ’ είμαι τ’εσόν το γεσίρ του κύρου σ’ τ’ ορφανόν-ι
