Ακρίτας

Ακρίτας

Ακρίτας όντες έλαμνεν**,
σην παραποταμέαν.

Επέγνεν κι έρτον κι έλαμνεν,
την ώρα πέντ’ αυλάκια.

Επέγνεν κι έρτον κι έσπερνεν,
εννέα κότια σπόρον.

Έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν,
ση ζυγονί την άκρα.

Σκούται και καλοκάθεται,
ση ζυγονί την μέσεν.

– Οπίσ’ πουλίν, οπίσ’ πουλίν,
μη τρως την βουκεντρέαν.

Και το πουλίν κελάηδεσεν,
σαν ανθρωπί’ λαλίαν.

– Ακρίτα μου, ντο κάθεσαι,
ντο στέκεις και περμένεις;

Το ένοικο σ’ εχάλασαν,
και την καλή σ’ επαίραν.

Τ’ όλον καλλίον τ’ άλογο σ’,
στρώνε και καβαλκεύνε.

Και τ’ άλλα τα καθέτερα,
στέκνε και χλιμιντρίζνε.

Ακρίτας παραθύμωσεν,
Ακρίτας εθερέθεν.

** Έλαμνεν = όργωνε, επέγνεν = πήγαινε, έρτον = ερχόταν, κότια = χούφτες
Ζυγόν’ = το ξύλο που συνδέει άλογο και άροτρο, σκούται = σηκώνεται, βουκεντρέα = ξύλο με ένα καρφί στη μια άκρη του με το οποίο τρυπούσαν το ζώο όταν κουραζόταν (ευτυχώς δεν υπήρχαν τότε οικολόγοι). Απειλεί το πουλί “φύγε, μη σε τρυπήσω”
Ένοικο = σπίτι, όλον καλλίον = καλύτερο, καβαλκεύνε = καβαλάνε, εθερέθεν = έγινε θηρίο



ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ

Καλύτερα μη σ’ έβλεπα

Καλύτερα μη σ' έβλεπαα Καλύτερα μη σ’ έβλεπα απ’ την αρχή πουλί μου. Παρά που...

Τί με θωρείς και κρύβεσαι

Τί με θωρείς και κρύβεσαι -Τί με θωρείς και κρύβεσαι και μπαίνεις και...

Μανέ μ’, τα χιόνια λυώσανε

Μανέ μ', τα χιόνια λυώσανε Μανέ μ', τα χιόνια λυώσανε, και μεις τα δυο...

Κοιμάται εμένα ο σκρίνος μου

Κοιμάται εμένα ο σκρίνος μου Κοιμάται εμένα ο σκρίνος μου και πώς θα τον...

Εμένα μου το είπανε

Εμένα μου το είπανε Εμένα μου το είπανε, κυρ Κωστάκη έλα κοντά ]...