Ερωτόκριτος (Θρήνος)
Ρωτόκριτε, ίντα θέλω μπλιό τη ζήση να μακραίνω,
ποια ολπίδα μπλιό μου ‘πόμεινε και θέλω ν’ ανιμένω;
Δίχως σου πώς είν’ μπορετό στον κόσμο μπλιό να ζήσω.
Ανάθεμα στο ριζικό στ’ αφύλαγεν οπίσω!
Με τη ζωή σου είχα ζωή και με το φως σου ‘θώρου,
τα πάθη μου θυμώντας σου επέρνου σαν εμπόρου.
Αρνήθηκα τα πλούτη μου, τον κύρη και τη μάνα,
ποτέ δεν εβαρέθηκα τα πάθη που μου ‘κάμαν.
Θυμώντας σου Ρωτόκριτε πως μου ‘σουν νοικοκύρης,
εγίνον σου και μάνα μου, εγίνον σου και κύρης.
Για σένα ενεστέναζα, για σένα είχα πόνους,
για σένα βασανίζομαι σήμερα πέντε χρόνους.